Chapter Forty-Five
Pairing ; Midorima Shintarou x Kuroko Tetsuya
สิ้นคำพูดนั้น ปริ้นซ์หนุ่มก็ก้มลงปิดปากคนตัวเล็กเอาไว้ด้วยปากของตนเองอย่างรุนแรง เหมือนกับจะระบายความโกรธและความโมโหของตนเองผ่านจูบนี้ และเพราะการบดจูบที่รุนแรงทำให้ริมฝีปากของคนตัวเล็กข้างใต้ปริแตกจนเลือดไหลซึมออกมา หากทว่าปริ้นซ์ก็ไม่ได้คิดที่จะสนใจมันเลยสักนิด
มือหนาจัดการฉีกกระชากเสื้อผ้าที่คนตัวเล็กสวมใส่อยู่ออกจนมันขาดวิ่น ก่อนจะเอื้อมไปดึงกางเกงที่คุโรโกะเองก็ขัดขืนการกระทำของเขา แต่ทว่ายิ่งขัดขืนก็เหมือนกับยิ่งเปิดทางให้ปริ้นซ์หนุ่มได้ดึงกางเกงออกจากร่างของคนตัวเล็กได้โดยง่าย
คุโรโกะเบือนหน้าหนีไปอีกทางหนึ่ง เมื่อร่างกายของตนเองไร้อาภรณ์ปกปิด เหลือเพียงกางเกงชั้นในที่สวมใส่อยู่เพียงเท่านั้น
ปริ้นซ์หนุ่มยกยิ้มมุมปาก เมื่อคิดว่าอีกไม่นานเขาก็จะได้ครอบครองคนตัวเล็กใต้ร่างนี้แล้ว มือหนาลูบไล้ไปมากบริเวณเรือนกายขาวเนียนของคุโรโกะ ซึ่งอีกฝ่ายก็สะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็พยายามกลั้นเสียงครางของตนเองเอาไว้ ยามที่นิ้วเรียวยาวสะกิดเข้ากับยอดอกสีระเรื่อที่เริ่มแข็งชันจากการปลุกเร้าอารมณ์
เฮือก !
ตาคู่สวยเบิกโพลง เมื่อริมฝีปากอุ่นร้อนของคนบนร่างครอบครองยอดอกของตนเอง ลิ้นร้อนทั้งสะกิดทั้งไล้เลียเสียจนร่างน้อยบิดเร่าไปมาตามแรงอารมณ์ หากทว่าก็พยายามกัดปากกลั้นเสียงครางหวานของตนเองเอาไว้
“จะกลั้นทำไมล่ะ ? ทีกับคนอื่นนายยอมให้พวกมันได้ยินเสียง แล้วทำไมกับฉัน นายถึงยอมกัดปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียง ทำไม !” ปริ้นซ์หนุ่มเอ่ยปากถามด้วยความไม่พอใจ เมื่อเห็นคนตัวเล็กยอมเจ็บตัวกัดปากตัวเอง เพื่อปิดกลั้นเสียงครวญครางเอาไว้
“ดี ! กลั้นได้กลั้นไป ฉันก็อยากจะรู้ว่านายจะทนได้สักกี่น้ำ” สิ้นคำพูดนั้น มือหนาก็กระชากกางเกงชั้นในที่ปกปิดส่วนอ่อนไหวที่เริ่มผงาดขึ้นจากการปลุกเร้าอารมณ์
แก่นกายขนาดเล็กปรากฏให้เห็นตรงหน้า มือหนาลูบไล้แท่งเอ็นอุ่นร้อนขึ้นลงเพียงเบาๆ นิ้วเรียวยาวสะกิดเบาๆตรงส่วนปลายที่เริ่มมีหยาดน้ำปริ่มออกมาบริเวณส่วนปลาย ตาคมกริบจ้องมองร่างกายขาวเนียนที่เริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยแรงอารมณ์ มุมปากหยักยกยิ้มเพียงเล็กน้อย เมื่อเห็นปฏิกิริยาของคนตัวเล็กใต้ร่างที่พยายามอดทนกับการปลุกเร้าอารมณ์ของเขาเป็นอย่างมาก
“ฮึก … อ๊า !!!” ทันทีที่ริมฝีปากอุ่นร้อนครอบลงบนแก่นกายเล็ก เสียงครางหวานก็ดังออกมาให้ได้ยินแทบจะทันที และมันทำให้คนกระทำยกยิ้มพอใจที่ได้ยินเสียงครวญครางจากคนใต้ร่างสักที
“ฮะ อ๊า ! ไม่ … อย่า … อ๊า …” ร่างกายขาวเนียนบิดเร้าไปมาตามแรงอารมณ์ มือที่ถูกมัดติดกับหัวเตียงก็กระตุกแรงๆ แต่ก็ไม่อาจสู้แรงของเชือกที่พันธนาการเอาไว้ได้
“นายบอกว่าอย่า … ทั้งๆที่ร่างกายของนายต้องการมากขนาดนี้เนี่ยนะ ?” ปริ้นซ์หนุ่มละริมฝีปากออกจากแก่นกายเล็กที่ขึ้นสีแดงก่ำจนดูน่ากลัว เนื่องจากยังไม่ได้รับการปลดปล่อย นิ้วเรียวยาวบดขยี้บริเวณส่วนปลายยอด จนร่างน้อยกระตุกเกร็ง หากทว่าพอจะไปถึงสวรรค์ ร่างสูงกลับกดปลายนิ้วลงบนส่วนปลายยอด เพื่อปิดกลั้นหยาดน้ำสีขาวขุ่นที่กำลังจะปะทุออกมาในไม่ช้านี้
“แฮ่ก … ปะปล่อย …” คุโรโกะพยายามดิ้นรน เพื่อให้ร่างกายของตนเองหายทรมานและได้รับการปลดปล่อย แต่ก็เหมือนจะเป็นไปได้ยาก เมื่อนิ้วเรียวยาวกดปิดส่วนปลายยอดเสียแน่น
“ขอร้องสิ”
“ฮึก …”
“ถ้านายขอร้อง ฉันจะยอมช่วยให้นายหายทรมานเอง” มุมปากหยักกระตุกยิ้มร้าย ยามจ้องมองร่างกายขาวเนียนที่บิดเร้าไปมาอย่างทรมาน
“มะไม่มีวัน …” ตาคมกริบมองสบตาคู่สวยของคนตัวเล็กที่แม้จะกำลังทรมาน แต่ก็จะไม่มีวันยอมเอ่ยปากขอร้องเขาง่ายๆ คิ้วเรียวกระตุกเล็กน้อยกับความดื้อรั้นของคนใต้ร่าง นิ้วเรียวยาวบดขยี้ส่วนปลายยอดอีกครั้งหนึ่ง พอร่างน้อยใกล้จะถึงสวรรค์ก็ใช้นิ้วเรียวกดปิดอีกครั้ง เพื่อบีบบังคับให้คุโรโกะยอมเอ่ยปากขอร้องเขาแต่โดยดี
“ฮะ อา …”
“พูดสิ ! ขอร้องฉัน …” มือหนาอีกข้างที่ยังว่างจากการกดปิดส่วนปลายยอดลูบไล้แก่นกายสีสวยที่กำลังสั่นระริกคล้ายอยากจะปลดปล่อยหยาดน้ำในตัวออกมา
คุโรโกะมองสบตาคมกริบของคนตรงหน้าด้วยแววตาแสนเกลียดชัง เขาไม่เคยเกลียดปริ้นซ์มากเท่ากับวันนี้มาก่อน และเขาก็เกลียดตัวเองที่เคย ‘ตกหลุมรัก’ ผู้ชายใจร้ายอย่างคนๆนี้ !
ปริ้นซ์ได้เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเขา แลกกับการที่เขาได้หัวใจของตนเองคืนมาจากปริ้นซ์ !
“ขะขอร้อง …”
“ว่าไงนะ ?”
“ผมไม่ไหวแล้ว ขอร้อง … ช่วยให้ผมได้ปลดปล่อยที” สิ้นคำพูดนั้น ปริ้นซ์หนุ่มก็ยกยิ้มพึงพอใจ ก่อนจะรูดรั้งแก่นกายเล็กอีกประมาณสองสามที นิ้วเรียวที่กดปิดบริเวณส่วนปลายก็ละออก ทำให้น้ำสีขาวขุ่นพุ่งทะลักออกมาแทบจะทันที
ปริ้นซ์มองคนตัวเล็กที่นอนหอบอยู่บนเตียงนอนของเขาด้วยแววตากระหายและเต็มไปด้วยความต้องการ ราวกับสัตว์ป่าที่กำลังออกล่าเหยื่อ
“เฮือก ! เจ็บ …” หยาดน้ำตาไหลปริ่มออกมาจากขอบตา เมื่อนิ้วเรียวยาวของปริ้นซ์หนุ่มสอดแทรกเข้ามาในช่องทางที่ปิดสนิทของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว
“อย่าเกร็ง” เสียงทุ้มเอ่ยบอกร่างน้อยที่ใกล้จะร้องไห้เพราะความเจ็บ ริมฝีปากหยักกดจูบเบาๆลงบนริมฝีปากบางเฉียบของคนใต้ร่าง ก่อนจะกดจูบขบเม้มบริเวณซอกคอขาวเนียนทับกับร่องรอยสีแดงที่คิงเป็นคนทำเอาไว้
เขาจะทำให้คนตัวเล็กจดจำได้เพียงสัมผัสของเขา แค่เขาเท่านั้น !
“ฮะ อะ อ๊า …” ร่างน้อยบิดเร้าไปมาด้วยความเสียวซ่าน เมื่อนิ้วเรียวยาวกดกระแทกเข้ากับจุดกระสันที่อยู่ภายในร่าง ปริ้นซ์หนุ่มที่เห็นแบบนั้นก็กระหยิ่มยิ้มย่องและกดนิ้วของตนเองย้ำๆบริเวณจุดกระสันภายในร่างของคนตัวเล็ก
“อะ อ๊า … ผม …” คุโรโกะหลบสายตาร้อนแรงของปริ้นซ์ที่จ้องมองมา มือเรียวที่ถูกมัดติดกับหัวเตียงกำเข้าหากันแน่นจนเล็บจิกลงบนเนื้อหนัง เพื่อระบายความเสียวซ่านที่ก่อตัวขึ้นช้าๆ
“ดูเหมือนนายจะพร้อมแล้วนะ ฉันเองก็รอไม่ไหวแล้วเหมือนกัน” สิ้นเสียงแหบพร่าของปริ้นซ์ มือหนาก็ดึงกางเกงของตนเองออกด้วยความเร่งรีบ เผยให้เห็นแก่นกายใหญ่ที่พองโตขึ้นตามแรงอารมณ์ที่สะกดกลั้นเอาไว้มานาน
“อ๊า !!!” เสียงหวานหวีดร้องดังลั่น เมื่อร่างสูงกระแทกแก่นกายของตนเองเข้ามาทีเดียวจนมิดลำ มือหนาเอื้อมไปแกะเชือกที่มัดมือของคนตัวเล็กออกทั้งสองข้าง เพราะรู้ดีว่าในตอนนี้คุโรโกะคงหนีไปจากเขาไม่ได้อีกแล้ว
คุโรโกะไม่มีวันหนีไปจากอ้อมกอดของเขาได้ ไม่มีวัน !
“ฮะ อะ อา อ๊า ! เบา … เบาหน่อยครับ” มือเล็กยกขึ้นดันแผงอกกว้างของคนตัวโตที่บดขยี้แก่นกายใหญ่ของตนเองเข้ากับจุดกระสันภายในร่างของเขาซ้ำๆ จนเขาต้องจิกเล็บลงลนแผงอกของคนตัวโตที่โอบกอดเขาเอาไว้ในช่วงเวลานี้
อ้อมกอดที่เขาเคยต้องการ แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้ …
“อึก ! โดนมาตั้งหลายครั้ง ทำไมมันยังแน่นอยู่วะ” เสียงทุ้มสบถออกมาเสียงแผ่ว หากทว่าคุโรโกะกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน
คำพูดที่เหมือนคมมีดกรีดแทงหัวใจของเขาซ้ำๆจนเกิดรอยแผลเป็น …
“อะ อ๊า อา … ปริ้นซ์ …” มือขาวยกขึ้นโอบรอบคำคอแกร่งของร่างสูงที่โอบรัดร่างของเขาเอาไว้ด้วยอ้อมกอดแสนคุ้นเคยที่เขานึกเกลียดแสนเกลียดในเวลานี้
การกระทำที่ทำให้คนตัวโตยกยิ้มพึงพอใจกับปฏิกิริยาของคนตัวเล็กในอ้อมแขน หากทว่าปริ้นซ์จะรับรู้บ้างมั้ยว่าในขณะที่ตนเองกำลังพอใจและสุขสม ใครอีกคนกำลังทุกข์ทรมานราวกับตายทั้งเป็น เหมือนกำลังตกอยู่ใน ‘นรกบนดิน’
หยดน้ำตาหยดลงบนเตียงนอนหนึ่งหยด ก่อนที่มันจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว …
“อา … คุโรโกะ …”
“อะ อ๊า ! แรง … แรงไปครับ ! อ๊า …”
“แต่นายก็ชอบนี่ รัดฉันใหญ่เลยนะ หึ !”
“ฮึก … ฮะ … อ๊า …”
“เพราะแบบนี้สินะ ใครๆถึงติดใจร่างกายของนาย” คนตัวเล็กเม้มริมฝีปากแน่นกับคำพูดร้ายกาจที่ออกมาจากปากของอดีตเจ้าชายของเขา
“ผม … ฮึก … ผมเกลียดคุณ …”
“แต่ร่างกายของนายมันไม่บอกแบบนั้นนะ” สิ้นคำพูดนั้น ร่างสูงก็กระแทกแก่นกายเข้าไปลึกกว่าเดิม จนร่างน้อยในอ้อมแขนหวีดร้องเสียงดังลั่น
“คนไร้หัวใจ … คุณมันคนไม่มีหัวใจ …”
“หึ …”
“ผมเกลียดตัวเองที่เคยตกหลุมรักปีศาจร้ายอย่างคุณ” สิ้นคำพูดนั้น นัยน์ตาคมกริบที่จับจ้องใบหน้าหวานของคนตัวเล็กในอ้อมแขนก็วาวโรจน์ด้วยความกรุ่นโกรธ
“ก็ดี ! จะเกลียดก็เกลียดไป แต่จำเอาไว้นะคุโรโกะ …”
“อึก … อา …”
“นายไม่มีวันหนีออกไปจากอ้อมกอดของปีศาจร้ายอย่างฉันได้หรอก”
สิ้นประโยคนั้น ร่างสูงของปริ้นซ์หนุ่มก็กระแทกแก่นกายของตนเองบดขยี้จุดกระสันในร่างของคุโรโกะอีกสองสามครั้ง ทั้งสองคนก็ปล่อยหยาดน้ำสีขาวขุ่นออกมาพร้อมๆกัน ก่อนที่คนตัวเล็กจะสลบเหมือนคาเตียงนอนในห้องของปริ้นซ์หนุ่มไปทันที
อ่านต่อได้ที่ - https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1497425&chapter=46
